Ik werkte met een klant die met zijn organisatie in de laatste fase van fusie-onderhandelingen zat. De onderhandelingen waren stevig geweest, veel seinen stonden inmiddels op groen. De klant (partner en aandeelhouder bij dit kantoor, ik noem hem hier Piet) wilde met deze sessie onderzoeken of hij, na alle onderhandelingen en moeite die hij gedaan had, op het moment supréme nog wel zuiver een besluit kon nemen. Zag hij de fusie niet inmiddels door een te roze bril? De verantwoordelijkheid voelde groot. Hij wilde opnieuw kijken naar de positieve én de negatieve aspecten van de fusie. Alles in kaart brengen. Ten dienste van de organisatie, de mensen, de bestemming. Kon hij zichzelf inzetten als instrument om het juiste besluit te nemen?
Het leek mij dat zijn vraag ten aanzien van de cocreatie (fusie) ook om een cocreatie in hemzelf vroeg: geen gesprek maar een ervaring waarin alle levensgebieden samenwerken: het fysieke, mentale, emotionele en spirituele gebied.
Zoals mijn eigen supervisor ooit tegen mij zei: Alleen wie in de werkelijkheid durft te staan, kan dromen waar maken.
Ik vroeg hem om te gaan staan aan de ene kant van de ruimte en stelde hem de vraag: “waar ga je heen?” Hij antwoordde: Wat er ligt, ligt achter de heuvels, ik heb er zin in. Ik ben niet alleen, er zijn ook anderen. (In de ruimte voelde ik de energie stromen). Ik vroeg hem een stap naar voren te zetten. “Waar ga je van weg?” Die vraag raakt. Ik ga wel weg van een warme veilige koesterende plek. Waar ik nu zelf het verdriet ook van voel, dat ik daar wegga. (Het is even stil) Weet je waarom? Ik weet niet of het nog terugkomt. Het is (Piet draait zich om) afscheid. Een buiging voor wat er was. Het zal er altijd zijn, maar de geur, het stoffelijke laat ik achter. Zo vroeg ik hem meerdere stappen te zetten (“Waar kom je voor te staan? Wat neem je mee? Wat laat je achter? Waar ga je aan voorbij? Wat kom je tegen?”) ZO brachten we door de vragen te onderzoeken, de werkelijkheid in kaart. Het was een intiem proces, het raakte op de grens. Een co-creatie. Alle polariteiten onderzocht, eindigde Piet alsvolgt: Ik heb zin om te dansen. Ik ben vrij. Ik ben voorbij een grens. Ik ben in een nieuw land.
Welk besluit denk jij dat hij nam?
